30.08.10

Патэлефанаванне прывяло да адчування сусвету. За вокнамі цягніка - шпалы, будынкі, неба. Прыгожае неба з шыкоўнымі аблокамі. Узяць бы іх  да сябе у шкляначку якую ды  назіраць днямі.
Спрабуешь нешта пісаць. Не пішацца.
Спрабуешь нешта думаць. Не думаецца.
Хочыцца глядзець у вакно і маляваць праекцыю маленькага суствета ў сваёй галаве.
Колькі год ежджаю гэтым шляхам да бабулі з дзядуляй. А кожны раз як першы. Хапаешь паветра, вобразы, гукі і пахі. І думаеш, што гэта толькі тваё і больш нічыйнае. Так яно то так… Але лепей яно  б яшчэ камусьці належыла.  Не так цяжка б было ў адзіноцтве трываць адміранне чагосці вельмі важнага і роднага.
Прайшлася вуліцай. Флэшбэкі дзяцінсвта. Моманты, эмоцыі, дзеі, ашмокі размоў. Скурай адчуваешь тое,  што было калісьці і ніколі больш не адбудзецца. Усё памірае. І ты паміраеш разам. Ціха, з натугай і болем. Удыхаешь паветра і шкадуючы выдыхаеш. Ненарокам усплывае: і дрэвы былі калісьці больш высокія, і неба больш блакітнае, і вытрык лагодны ды салодкі… трава больш зялёная…
Цвік у бярозе бы кол у сэрцы. Баліць ды гніе. Гніе ды забівае.
Паміраеш. З ціхім болем у сэрцы.
… вецер скуголіць над полем:
- Вы чулі, як памірае душа? Вы бачылі, як плача сэрца?... Слухайце ды глядзіце, прагныя да хлеба і відовішч. Хутка прыйде ваша чарга…