звычаёвы такі дзень, калі трошачку выходзіш з сябе. Праз усякую драбязу. Інакш не назаву.
Але часам гэта ўсё так раздражнае, што няма моцы стрымацца. І тады ты крычыш і сьварысься, а ўсякія сьівні радуюцца з гэтага. Падлы, што ж ты зробішь...:(
Р.S. як шкада, што сярод гэтых людзей няма годных суразмоўцаў....