Андрусь пытаўся сагрэцца на падваконніку, зрабіўшыся як мага меншым і падабраўшы ўсё пад сябе, каб нармальна заснуць. Яму б хапіла адной секунды, стоіла толькі заплюшчыць вочы: ён ужо твое сутак не спаў. Так было лепш, таму што забыўшыся надоўга, хлопча рызыкаваў пабачыць сны, дый каб талкова растлумачыць, чарговую прыбіральшчыцу трэба сустрэць чунняючы. Вяртацца дадому не было сэнсу, бо ён усё яшчэ адчуваў шчасце.
- Чаму? Куды я пайду? Дый што я зрабіў такога?
- Андрусь, ты уйдзі. шчаслівы занадта. Лепш уйдзі...Усяго тыдзень, плюс-мінус дзень. Ты нам хочаш зла?
Плюс-мінус дзень расцягнуўся на месяц...
Ён думаў: “А тут нармальна, не холадна”, хоць моцна балела спіна і ўжо пачынала ламаць суставы: водгукі дзіцячага рэўматызму..”План такі: датрываць да ранку, а потым на пару гадзін можна праваліцца: сны ў забітым стане наўрад ці праціснуцца”...Хлопча сумна глянуў на гадзіннік і зазначыў сцёбнае “Геніяльна”
- Я б табе не раіла..Ты паглядзі на сябе: шэры, як мярцвяк. Жыві тут пакуль, ніхто табе і слова не скажа!
А яго так выхавалі. Вісець на шыі не ўмею...
- Андрусь! Ты што! Заставайся, ну я прашу цябе!
- Прабач..Бачыш, я ўсё яшчэ шчаслівы...
Што ж, гэта было на яго падобна. Усе шчаслівыя занадта рашучыя і непераборлівыя. Яму трэба было толькі развеяць і раскідаць шчасце, а яно ніяк не хацела знікаць. Возьме часам і выплыве на калючы твар усмешкай. Як было прыхаваць гэткае непаслухмянае шчасце?
“Ну да, ім здаецца, піпец як проста! Пайдзі за тры дні разбадзяж сваё шчасце і вяртайся – міласці просім! Кацька праз тыдзень народзіць, ну і, разумееш, дзіця ж яшчэ малое, страшна, абы чаго не здарылася...Асцярожненька трэба – крыўляўся ён з агідай. – Паскудства! А я?!”
Чорт, я пра яго та не падумалі.
- Так і ведала, што ты тут..
А ён глядзеў на яе злымі вачыма з-пад ілба і маўчаў.
- Андрусь...-пачала яна здалёк, - ты схуднеў зусім..Вось, гарбата і бутэрброды..Чаму ты не застаўся ў Алены?
Яна пазірала ў столь, ён у дол...Цішыня ажно звінела ў вушах..З мальбой у голасе яна хацела сказаць:
- Андрусь...ты лічыш мяне ....
Але рашучасць яе падвяла
- Дрэнь! Як ты магла!
Ён так неспадзявана кінуў ёй гэта ў твар, што яна спужалася..
- Я толькі думала, што яны дапамогуць табе, разбяруцца...Твае дзённікі...Ты бачыш сны...
Дрыжачым ціхім голасам, амаль заікаючыся, яна стала чытаць з пакамячанай сшыткавай старонкі:
“Уяўляеце, я бачу сны. Кожную ноч, і я ўсе іх помню!...
Потым нясмела кінула позірк на Андруся і працягнула:
“Я, шчаслівы і смелы, бачу сны, якія сталі іншымі. Раней я прасіў шкадавання, бо сны катавалі мяне. А гэтыя...яны страшна рэальныя. І яны...яны спраўджваюцца”
З асцервянелым воплем Андрусь вырваў з яе рук аркуш і дзіка закрычаў. За адно імгнее ён ізадраў цыдулку на канфіці і выплюнуў ёй слова “Убірайся”. Яна засталася і расплакалася.
- Андрусь...
- Ты так нічога і не зразумела! Я не вінаваты. Я іх не заказваў!
- Нам у школе распавядалі, што па Фрэйду...
- Заткнісь! Забі сваю ляпу! Спытай у мяне, я растлумачу! Дык не! ты, ВЫ... вы нічога не хочаце ведаць і разумець!
- Растлумач мне, калі ласка. Я хачу зразумець!
Ён думаў хвіліну, як пачаць..Сапеў...
- Алена кахае мяне, і я шчаслівы! Мне пачынаюць сніцца сны. Раней я быў іншым – і сны былі іншымі. Мне шчасце рэдка выпадала, а калі здаралася, сны не адпускалі яго! Яны катавалі мяне і я пераставаў адрозніваць сон і рэальнасць. Я часцей абіраў сон. Сон! Таму што шчасце мінала, а самота заставалася. А я хацеў жыць! І крычаў сабе “хопіць, усё, канец”. Але хіба абярэш горшае для сябе? І яны вярталіся! Ненадоўга...
Яшчэ хвіліну супакойваўся...
-Калі з’явілася Алена..Я такога ніколі не адчуваў..І вучоба гэтая сраная, і сямейка адамсаў...на ўсё забіў! І стала так добра. Проста зрабіўся шчаслівы, і ніякіх асаблівых сакрэтаў. Людзі ходзяць, парацца, вечна ныюць. А мне...шчасліва... шчасліва мне!
- А сны? Скажы!
- Мае сны сталі падрабязнейшыя. Мог паглядзець навокал і пабачыць усе прадметы. Не туман, як звычайна. І тут аднойчы скеміў, што рэальнасць іх паўтарае. Быццам бы я сню будучыню...Нават халадок па спіне прабёг. Але я не думаў іх, я толькі глядзеў!
- Што ты бачыў?
- Дый дробязі, - адмахнуўся ён. - Нічога значнага. Нейкія мелкія здарэнні на наступны дзень, што крама будзе зачынена, што Алену запрашу на спатканне...Так і атрымалася.
У яе позірку чыталася пытанне...
- Да што ж ты глядзіш так! Я прадбачца толькі тады, калі шчаслівы, але будучыні не ствараю. І нічога таго, што ты ім нагаварыла...
- прабач..
- Ладна, ідзі, ужо світае...
Яна паклала каля яго пакунак з харчам і села побач.
- Я хачу сказаць табе...Я табой ганаруся. Няхай ты сядзіш тут, але шчаслівы, і я ведаю, што ты змагаешся. Змагайся! Яны не здолеюць атабраць тое, што нарадзілася глыбока ў душы. Гэта толькі тваё і нікому не аддавай. Малайцом! Бачыш, выпрабаванне пройдзена, а ты не апусціў рукі.
-...Святланка... – ашаломлена прамовіў Андрусь
- Так, правільна. Я таксама стала адночы шчаслівай, і здавалася, увесь свет падняўся на мяне вайной. Як быццам бы мы пагроза чалавецтву сваімі сціплымі снамі. Што ж, гэта нашая дарожка, чысты і акуратненькі тратуарчык, адкуль ніколі не захочацца зваліцца ў лужыну. – усміхнулася і з задорам дадала. – Не разбадзяж сваё шчасце!
Андрусь праводзіў яе здзіўленым позіркам, які плаўна пераходзіў ва ўдзячнасць.
Ён - нарадзіўся. цяпер ужо дакладна
І сэнс ягонага жыцця - шчасце. Шчаслівыя бачаць, што там, за гарызонтам.