Настроение сейчас - рашучы.

Бар’еры

Непераадольны сацыяльны бар’ер! Неверагодна! Пры чым жа тут соцыум? Можа, непераадольны псіхалагічны? Моўны? Не? Які ж?
Бар’ер? Бар’ераў няма! Не павінна быць! Мы жа свабодныя людзі! Усе мы –вольныя?
І ўсё ж такі, што рабіць?
Вы смяецеся і бясконца раіце штосьці зусім бязглуздае і дурное. Што рабіць, калі ты – беларскамоўны, ганарлівы і ўпарты, а ён – рускамоўны, ганарлівы, упарты....Такі ж, зараза, я і я! Сволач, казёл! Такі ж, як і я!
І я яго кахаю. Ён яшчэ не ведае...
Мне страшна падумаць, колькі мысленчых аперацый выконвае Слаўка за адну секунду: успрыняць, зразумець, перакласці...Мае сябры – беларскамоўныя, ягоныя – беларускамоўныя....Для мяне, беларуса ўжо на 80 адсодкаў, гэта нармальна, для яго – цяжка і нудотна.
А што ж я вырашаю за яго?
- Кирилл, я тя умоляю, успокой свой мозг, ты все говоришь и говоришь, говоришь и говоришь..
-А ты ўсё маўчыш і маўчыш....Ну колькі можна?
-Дурак, я на тя пырусь! Молчу и в глаза смотрю – понимаешь?
Дурак...ён мяне тады абазваў дураком...Я не зразумеў...Не дэбілам, і не гапаром, а ДУРАКОМ. І пра вочы яшчэ нешта мутнае нагарадзіў...Ну і дураком жа я быў...потым толькі скеміў, калі каханне...
А яшчэ гэты бар’ер...У класе 10, калі ў “Камсе” фотку Барадуліна пабачыў, потым вершы яго. Вершы! так беларскасцю захварэў, што і зараз не адышоў...Не тое слова, не захварэў! Нарадзіўся чалавек, новы беларус нарадзіўся. Беларускамоўны, ганарлівы, упарты....
Хтосьці думае, так проста?
А пачынаў з інтэрнэта...пасціў па беларуску, атрымліваючы пляўкі – віртуальныя, нармальна! А хтосьці і руку ціснуў. “Дужую руку, братка”...А што, прыемна, сілы надае, веры...
4 сцяны, вуліца, прадаўшчыца марозівам...І першыя словы – ёй. Бедная цётка: кабету выкінула з рэальнасці хвілі на 2 ад маёго простага: “Колькі марозіва каштуе”. Толькі амаль праз год я пачуў ад мудрых людзей, што не трэба здзеквацца з прадаўшчыц.
Слаўка смяецца. Я разам з ім
-Ты ж говорил, што боишся злобных продавщиц!
Мне з ім так добра, хм. Харашо! Хоць ён гэтых баек “великострадальческих» цэлую гару наслухаўся, а ўсё роўна спачувае. Калі абураюся на сваіх аднакласнікаў, калі народ лаю. І наогул, малайчына Слаўка. За што люблю яго: ніколі Слаўка не патрабуе.
Я розумам сваім тупым я быццам бы ўсё разумею, а сэрца жадае цеплыні і любові...Сум і радасць мяшаецца ў адно дзіўнае пачуццё лагоды, непазбежнасці..Навошта глядзець туды, у туманную і сляпую будучыню, калі зараз ягоная рука ў маёй?
Бар’еры...Я проста напраста ведаю. Эмпірычныя веды? Ці экстрасэнсорныя здольнасці? А нам не быць разам. Я беларускамоўны, ганарлівы, упарты...Не ўяўляю, як, любошчамі займаючыся, будзем на розных мовах шаптацца і стагнаць...
Ні ён, ні я – ніхто не саступіць...
-Ты чё грустный-то такой, а? то все трындел, не переставая, а теперь…Да что случилось-то?
Слаўка ледзь не крычаў. Я яго яшчэ столькі разоў бачыў – і маўчаў...адчуваў толькі, што аднекуль з кутка цёмнага на мяне вочы пырацца...