Настроение сейчас - ....

Я іх больш ніколі не пабачу. Жывучы ў адным горадзе, не стрэну, таму што рухаемся і перасоўваемся па паралельных лініях. Па прашпекце пераможцаў ідучы, на партызанскі прашпект не патрапіш. І іх ніколі яго не пабачу. Забываючы, забуду-такі, а ўспомніўшы, мне будзе добра і лагодна....да слёз, што згубіла і страціла. Што адзіную вясну сваю буду вечна ўспамінаць і жыць рэштай яшчэ таго шчасця, што растраціла, разам з тымі людзьмі...А людзі той вясны, яны не дайшлі са мной да сённяшняга. Чужыя цяпер. Мы ў розных пласкасцях, як ні цяжка ў гэта паверыць. Я любіла смех той, што здрадзіла, голас таго, што змоўчыў, нязграбныя рухі і валасы яго і яе, каторая абазлілася, строй. Ад іх з той прасторы далятаюць слабыя адгалоскі, а я не пазнаю нават гукаў, хачу разабрацца і адхінаюся, злую на сябе, што забываюся на гонар, крыўдую, на тую сябе, што была калісьці і змянілася ўжо тысячы разоў. Блытаю маскі і апранаю не тую...Трэба напляваць, а я стукаюся. Не адчыняцца. Там забіта дошкамі і цвікамі, і на зямлі, што палітая атрутай, трава ўжо не расце....