Настроение сейчас - што ты пытаеш.

Пашкадуй мяне, розум, пашкадуй, сэрца і душа, бо мне не засталося нават тых 8 секунд спакою, што мы адчуваем пасля сну. Толькі 8 секунд, так мала, а мне б яны так дапамаглі... Я вяртаюся ў рэальнасць пасля сну, і разам са свядомасцю да горла падыходзь немы крык адчаю. Уяўляеце, я бачу сны, і я ўсе іх помню. Самае страшнае, што яны шчаслівыя, я гляджу іх і не магу нарадавацца, і раптам, бы ад удару – расплюшчваю вочы. Як гэта жортсва! І я не веру, хажу бы пад наркозам, і не веру, што ўсё скончана, шчасце пасплылося, а я на доле ў сваёй пячоры. Цішыня і ноч. Зноў....Я не магу з гэтым справіцца. Хто прыдумаў сны? Яны, такія радасныя, катуюць мяне, не хочуць адпусціць, эфімерныя летуценкі, каторыя доўжаць маё шчасце, а яму даўно час скончыцца. Самы час усё закрэсліць і забыць. Так робяць людзі, усе, яны, адрозненні ад хворых, не лелеюць і не пешчаць сябе надзеяй, што вернецца сонца. А яно пайшло, сплыло, а сны не адпускаюць яго. Я так рэдка бачу і помню іх.....