Настроение сейчас - усё горш і горш.

Я зноў знайшла на кампе старую Метэору і Тэорыю....і гэта піздзец.....мяне чапляе. І якімі б засранцамі не былі Лінкі, нягледзячы на іх цяперашнія “поспехі”, мяне ўсё яшчэ чапляе і донт стэі, і Фром зэ інсайд, і Самфінг ай белонг.....Хаця, здавалася, як даўно было маё фанацкае лета...2 гады таму..Я вучыла песні напамяць, я і зараз іх яшчэ помню, пела іх, крычала, і слухала-слухала-слухала, ведала пераклады. Хаця вывучыць увесь бэнд я так і не здолела, ведаю Чэстара, Шыноду, а далей.... а мне неяк пофіг было, з каго складаецца Лінкін Парк, і ячшэ больш плювала на іх асабістае жыццё, якое смакавалі на форумах. Куды-небудзь з’яжджаючы, проста брала стары заюзаны сд і дыск, адзін адзіны....элпэшны. Каб дзесьці вельмі далёка ад дому, у Маскве ці Брэсце, не згубіць сябе, не дазволіць сябе змяніць ці знішчыць.......у гэтым годзе я брала Мэнсана і Кукрыніксаў......але я так і не здолела з тых пор прымусіць сябе вывучыць хоць адзін тэкст замежнай песні. Да, тое захапленне было падобна на першае каханне. І яно сапраўды было першым. Так нарадзілася я, МАРА РОК. І колькі б не прайшло гадоў, я ўсё гэтак жа буду ўзрушацца ад Фаінт......з ім столькі звязана. Проста я стала сабой. Я знайшла сябе, быццам бы ўпершыню вылезшы з-пад зямлі, я ўбачыла свет, усіх людзей, якія прагнуць праўды. І з тых пор больш ніколі не пашкадавала, што апынулася тут. Так, рок не стаў для мяне выратаваннем, ён толькі паказаў ісціну, і ад яе ўжо лягчэй. Я не захацела жыць ў свеце папсы і блазнаты. Стала відушчай. Хіба гэта цяжка? А я інакш не магу. Прыйшлі новыя гурты, новыя песні, цудоўныя, дзіўныя, незвычайныя, родныя, вар’яцкія, дзікія, ціхія, добрыя, праклятыя.......а Лінкін Парк так і застаўся ў сэрцы хлапцовым несур’ёзным гуртом часоў Тэорыі.