Настроение сейчас - нічога не адчуваю. абсалютна

Я была яшчэ шчаслівай, калі прачнулася, калі збіралася ў мінск, тэрмінова дашывала сумку, кідала альбомы на мр4, ехала ў маршрутцы і безсэнсоўна бадзялася па цуму, чакаючы. Ён яшчэ быў як бы маім, толькі сном, таму штояго насамрэч не было ніколі, і я прыдумляла тысячы сітуацый, тое, што скажу яму, калі пабачу, як засмяюся, пагляжу-адкажу-...Прысаромлюся ці захахачу, прамаўчу ці скажу яму ўсё...папрашу прабачэння... Я слепа верыла, што інакш быць не можа. Я буду шчаслівай.. Я забылася на асцярожнасць. Хтосьці гэта ведаў...
Хтосьці стаяў за маёй спінай і дыхаў у карак....Хтоьсці робіць так, каб ты баялася пасміхнуцца. Я не баялася тады...я не магла ўявіць, што Бог так ненавідзіць мяне.
Яго не было. І няма больш. Таму што я была падрыхтавана. І чакала. Так нельга. Не трэба верыць, спадзявацца. Бо Хтосьці заўсёды стаіць за тваёй спінай....
Гэтага не магло быць, не магло... Я чакала да апошняга моманту. Нават бадзяючыся па вакзале я чакала яго. Чакала калі ехала ў метро...Чакала калі адпраўляўся цягнік. Ён не з’явіўся. Ён не пашкадаваў мяне.
Я сядзела на доле і рыдала. Гэта не сорамна. Я думала: навокал так цёмна і шумна, што ніхто не заўважыць. Яны бачылі, адзін нават спытаў, чаму я рыдаю. Калі б нават з’явіўся ён, мне б не стала сорамна. Нават калі б там былі ўсе, каго я ненавіжу. Яны глядзелі на мяне і нешта сабе думалі. А я заплюшчвала вочы і звала яго. У падсвядомасці я крычала, ішла ў слэм, каб забыцца, на хвілю... я вар’яцела, каб не хварэць на яго, каб больш не верыць, каб ненавідзець вас усіх. Тых, хто бачыў, як па шчоках цякуць слёзы, і апускаў вочы
Я ненавіжу Цябе, Бог, і дзякую. Дзякую за тое, што пала да гэтага і мне не стала сорамна. За тое, што я хавалася ў пераходах і збягала ад людзей. За тое, што быў дождж....
Чаму Ты пакінуў мяне, Бог? Дай жа цяпер моцы зноў устаць, падняцца з долу, на якім я сядзела і рыдала....у клубе, у пераходзе, у метро. Хочаш, я буду баяцца таго, хто стаіць за маёй спінай? Цяпер я буду ненавідзець усіх, і сябе ў першую чаргу, па-асабліваму люта, таму што Ты з ім так хацеў. Чаму ён не пашкадаваў мяне?
Мне не было страшна глядзець у ягоныя вочы. Першы раз у жыцці. Але я не кахала яго. Хочаш, Бог, я паклянуся? Хочаш, скажу, што я ўсё прыдумала? Толькі цябе не падманеш. Я баюся прызнацца. Навошта цяпер? Я магла глядзець у ягоныя вочы. Маўчаць. Мне не сорамна. Мне больна. Салодкі атрутны боль
І я сябе ненавіжу.
Ненавіжу за тое, што жыву. Што дыхаю. За тое, што хачу жыць і ўяўляю смерць. Падлічваю, колькі на маім пахаванні будзе людзей, ці шкадавалі б мяне. Хто? Маці з бацькам і пятак родзічаў? Ненавіжу за сраны інстынкт самазахавання, які не дае паднесці нож да вен.
А сёння Масква....Ні Грунвальд, ні Мір, а Масква. ..І там людзі, якіх я ненавіжу....Каб мяне не раздавілі, як прусака, я буду чытаць свае вершы і слухаць сваю музыку. І хавацца ў мр3...Я не буду з імі размаўляць, бо калі пачну, мяне не стане...Мяне няма....я ненавіжу сябе
Не магу больш чакаць. Зараз не магу, заўтра пасміхнуся, але што ад гэтага зменіцца? Калі Бог пазбавіць мяне ад адзіноты? Калі дасць памерці? Чаму Ён так ненавідзіць мяне? я з дзяцінства яго малю....