усталявала сімаў... вось зараз не ведаю, пайсці спаць або парэзацца яшчэ. цэлы дзень чакала званка Мішані... чакала, чакала... у канцы канцоў сама патэлефанавала... тэлефанавала раз 30, некаторы час скідвалі потым наогул не паднімалі. Дайшла я да крайняга стану шаленства пачатку тэлефанаваць з падвоеным запалам. Праз хвілін 15 ён падняў і сказаў што яны хадзілі ў кіно. Мяне гэта давяло да вельмі белага калення, не таму нават што ён туды хадзіў з дзяўчынамі з групы, а таму што ў кіно мы не хадзілі ні разу ў жыцці, як дамаўляліся пайсці на першае спатканне, нам памяшаў ліцвін, так да гэтага ён ні на якія мае дамаўленні не паддаўся. то што мы праседзелі паўгадзіны і кідаліся жованкай у *людзей* з ім і янкам не лічыцца. Не ведала куды мне дзець маё цела і як мне што-небудзь не разбіць. а галоўнае не расплакацца! таму што прыйдзецца ўсе маці распавядаць, калі зазначыць. Потым нарэшце-ткі стэлефанаваліся і ён яшчэ і збіраўся на мяне пакрыўдзіцца за прэтэнзіі і за то што я яго затрымоўваю, а ён жадае спаць і яму заўтра рана ўставаць... падумаеш, мне раней яго ўставаць... тым больш я і не засну зараз, праседзела ўвесь дзень хаты, выспалася раніцай...
Божа як жа мне жадаецца псіхануць і пакрыўдзіцца!!! Ну чаму я так не магу зрабіць!? чаму калі я выказваю свае прэтэнзіі на мяне крыўдзяцца? свет жорсткі... і наогул я яшчэ дзіцё дзіцём, мяне нельга пускаць у свет, навошта мяне пусцілі, а? мне не 16 і нават не 14, а гадоў 10 пэўна, мяне жорстка надзьмулі, я падлетак-пераростак! і наогул я жадаю зваротна ў клас 7...
В колонках играет: Зьмяя - Вайна

LI 5.09.15