Па-восеньскi. Прыходзiла шэрымi адлiгамi сярод хiсткiх галасоў. Шукала выйсце ў сваiх занавесках у клетку. Рвалась наружу, разлiваючы сваю прыемнасць…свае нецярплiвае жаданне…здацца…хутчэй здацца. У замызганых лапах. Сцiскаць да крывi прылiплыя скрыпы соннай падлогi…нарастаючай узбуджанасцi без такту, з хрыплым гукам.
Ен дакранаўся да яе…Здымаць успацелую забiнтаваную…iх расхрыстаныя целы…намерваючыся няспынна…удых…удых…яшчэ удых…яшчэ… Хуткiя хрыплыя. Уздымы зноў i зноў… Пакорна… Далонi… Пацалункам… рухi…хутка…хутка…кропка………
Уздых. Несвядомасць. Зацiшша.
У рваных эскiзах эмалiраванымi адбiткамi зараджэнне мутнага новага дакранання…цябе…цябе…цябе. Снежань.
Наступны прыпынак. Тс-с-с…… Не патрабуй iх уздыхаў. Не пужайся, яны твае прылюддзе…твой крапатлiвы роздум…нараджэнне…
Таксама дастанеш з чырвонай шафы стогны, маю ўцэненую скрыню якасцi. Рваныя шкарпэткi, стаптаныя боты…куртку з зiмовым пахам, са скамканымi учора i сення…Прачынайся.
Знiкаюць месцы прыпынку…ты пойдзеш…Размовы, усмешка i кроплi болю…За стулам на старых газетах…Не хвалюй цела…Не трывай погляду… У маiх хваравiтых словах няма сэнсу…
Клеiць вокны фарбамi…З¹еш мяне, калi здолееш…Тонкiм лязам па шыi… Сцiскай на зубах маю крывавую сутнасць…замест скручаных у папяровы пакет сяледак.
Ушчэнт размазаныя па сценах…урыўкамi пiсьмаў…Пакiнутая кватэра. Старанна задыхацца. Хлуслiвая абыякавасць. Салодкiя таямнiцы ў шэрых падъездах. Чорны, вiльготны, ласкавы асфальт. Снаваць сярод цемры. Лiхтары аўто губляюць блiкi…як ты……Пра пакiнутыя рэчы…тэрмiнова забывацца. Ашметкi вiтрын…лопацца ад бескарыснага бляску…праз край…у чарнату. Аблiзанае аранжавымi лiтарамi неба, крама, краны, людзi, людзi…

…Людзi, людзi…ЛЮДЗI!!! Дзве кавы, паўпопельнiцы «Вог арома»… атрутны аспiрын + стаканы з водкай – i зноў…
Ранiца. Халодная непрыналежная кватэра…Вокны…Скончана…
Гукi за шыбамi…правады…як у тваiх буднях…Скончана…
Чуеш, а заўтра – лета…
Хлусiм сабе…Скончана…
У сценах…уцiснуты адна ў адну…хвароба…Скончана…
Мерзлая падлога ўядаецца ў каленi…Скончана…
Заткнулi вушы…смех скрозь,чуткi…суткамi…разважанне iншых…Скончана…
Соль i цукар…толькi iншы…толькi як снег…Скончана…
Здаецца забылася, як без цябе дыхаць…Скончана…
Мабыць. Як мы хацелi…Скончана…
Крокi назад…крокi…крывавымi падэшвамi…Скончана…
Iншыя змярэннi тыдняў у адну жылку…Скончана…
Цяжкiя iзноў чужыя словы…Скончана…
Напэўна ты iзноў цячэш па венах…Скончана…
Наступнае жыцце не скончана за намi…Скончана…
Пачуццi…толькi нiкому…несур¹езна…Скончана…
Але хацелася б каб рукi лепш балелi замест…Скончана…
Зноў тваё…зноў…як не вырывайся…Скончана…
Так не было…так не было ў восенi…Скончана…
«I» папалам=лiчба ступеней незалежнасцi.
Ты iншы застаўся нязменны…Скончана…
Я буду шчаслiвай за нас абоiх…Скончана…
СКОНЧАНА…

PS.Если не сложно, прочитайте и выразите свои ощущения на черно-белом изображении....ну или словами о нарисованом...
Просто интерестно, как люди воспринимают то, что я делаю...



[450x600]